|
ســـاده ی ســـاده..
از دســت میـــرونــد ..
همـــه ی آن چــیزها کــه..
سخــت سخــت به دست آمدنـــد ...
|
این ته ِ ته خوشبختی است، که تو هر از گاهی - هر چند با فاصله زمانی خیلی زیاد - بشنوی که "من هستم،مثل همیشه.." یا وقتی بعد سه سال می بینی رفیق گذشته هایت را ؛ وقتی می روی خانه برایت پی ام بدهد، که چقدر فهمیدمت، که حرف لازم بودی....
و برایش بگویی که هنوز در تعجبی؛ که آنقدری که این چند ماه حرف نزدی، تمام چیزهایی که شب روز مغزت در گیرش بوده اند را، فراموش کرده ای. برایش بگویی که باورت نمی شود که از یاد برده باشی حتی دعوای اصلی تان ؛علت جدایی تان و دیگر برای هم "نبودنتان " چه بوده!
و این دلت را به درد نمی آورد هیچ، وقتی می گوید پس عارفه ما هم اینگونه بزرگ شد؛ تازه می فهمی که چند وقــــت است از درونت برای کسی چیزی نگفتی؛ و خودت را بستایی؛ برای لحظه ای ....
پ.ن: این روزها حرف های مشترک؛ منطقی؛ حرف هایی که بهشان ایمان دارم؛ موافقم عمیقا ....زیاد شده؛
پ.ن2: خدای مهربون .....
