یک گوشه می نشینی و چمباتمه می زنی و سرت را قایم میکنی میان زانوانت؛ آنقدر عجیب غرق گذشته ات شدی که هیچ چیز نمی توانند قانعت کند که از آن روز ها چهار سال گذشته و تو الان هجده ساله و آن موقع چهارده سال بیشتر نداشته ای . یک بغض عجیبی گلویت را چنگ می زند و یک حال عجیب تر ک برایت غریب است؛ خیلی غریب.

همین می شود که شب خوابش را می بینی و فردا را تماما یادش می کنی. و همین می شود که یکهو پی ام می دهد، که دلش به طرز عجیبی برایم تنگ شده؛ آن وقت است که حالم را می فهمم.حالش را هم.

در همان حال و احول نمی دانم چه می شود که سر در میاورم از فایل های قدیمی هاردم و بر می خورم به عکس های قدیمی چهار سال پیش با همان چهره ی کودکانه ام و چهره ی همیشه خندانش؛ که وقتی هم می خندید حس می کردم دلم تنگ تر برایش خواهد شد، خیلی تنگ تر از چمباتمه ای که حالا یک گوشه برای خودم، جفت و جورش کرده ام.

بعد بهش می گویم . عکس را نشانش می دهم و می گویم ببین! همین هاست ک دلم را راضی میکند بنشینم تا صبح گریه کنم اینقدری که دلم برایت تنگ شده. اینقدری که تا به حال دلم برای کسی تنگ نشده بود. می گوید که همین ها را کم داشتیم، میان اینهمه دلتنگی...و می گوید حسش غریب است.خیلی غریب.

می گویم بغض دارم. می گوید گریه همیشه بد نیست ...

می گویم میشه گریه کنیم؟!

و می گوید که آره،حتما.

و اولین قطره ای ک از چشمانم می چکد، چمباتمه ام نای تنگ شدنش را از دست می دهد ....

پ.ن: این روز ها یک جور عجیبی، یک جور جدیدی ، غریبی.....غرق گذشته شدم. دختر چهارده ساله ای می ایستد جلوی رویم، زل می زند توی چشمهایم و می گوید ببین! تو هجده ساله شدی درست....اما بی وفایی نکن ...

پ.ن2: دلم تنگ شده برات. خیلی خیلی خیلی، زیـــــــاد ...

پ.ن3: و برای کس دیگری هم، خواب های این روزهایم پر شده از همین گذشته ها؛ برای مخاطب خاص روز های قشنگ قاصدکی وارم .

پ.ن4: خوبه ولی روزا ....یه جور نرمیه . ی جور دوریه. ی جور دوریم ....و خوب....

پ.ن5: چقدر بزرگ شدی و چقدر عوض شدی ریکشن های عکس جدید مسنجرم بود. واقعنی ؟!

پ.ن6:

تمام مزرعه از خوشه های گندم پر،

و هیچ دست تمنا،

دریغ سنبله ها را درو نخواهد کرد،

دروگران همه پیش از درو، درو شده اند ...