کمد ها بی اسم بودند.هنوز هم سبز یشمی.همان رنگ همیشگی.

در کمد سابقم را باز کردم.هنوز همان بود.همان کمد همیشگی.

کمد غزال را پیدا  کردم.از روی لاک غلط گیری که خودم روی مقنعه اش نوشته بودم و ردش مانده بود روی کمد.همان رد همیشگی.

راهرو را نگاه کردم.هنوز همان بود و انتهایش می رسید به راه پله و ایتدایش اتاق شیشه ای مشاوران دوم.هنوز همان راهرو بود.همان راهروی همیشگی.

در کلاس را باز می کنم.هنوز همان کلاس است.همان ساعت.همان پرده ها و همان تخته و همان جمله."زنده باد سوم ب دوره ی 20،

 1388-89" تنها فرقش خاک بود و گرد.تمام میزها پر از گرد بود و خاکی.و میز معلم همانا و نیمکتهایمان همانا.

بهانه ی درمانگاه و آزمایشگاه و هزار جای دیگر نداریم برای دور شدن از فضای دبیرستان.سرمان را پایین میندازیم و در میان خاکها هر جا که می خواهیم می رویم.آه ها و دلتنگی ها هم به جای خود.هنوز همان راه ها و همان جاها.همان راه ها و جاهای همیشگی.

در اتاق 77 باز است.همان اتاق همیشه بسته.همان سوژه ی روز معلم سومی ها و همان جای که نزدیک آزمایشگاه بود...اتاق 77 همان بود.همان اتاق همیشگی.فقط درش برای اولین بار باز شده بود.همین.

فوتبال دستی ها هم همان بودند.همان فوتبال دستی های آبی رنگ و رو رفته ک یک عالمه سرش جیغ جیغ داشتیم و خاطره.همان دسته ها و همان بازیکنان معلولش.فوتبال دستی ها هم همان بودند.همان فوتبال دستی های همیشگی.

آبخوری ها هم بودند.آبهایشان گرم بودند ولی.و تمام سکوی کنار دستشویی پر از وسایل گمشده.پیلوت هم همان بود.همان پیلوت همیشگی.

در خروجی هم همان بود.همانی ک روزی شکست و همانی ک پایان روز بود.همان بود.همان در خروجی همیشگی راهنمایی..

سالن امتحانات هم همان بود.جدی جدی همانی که بود.با یک عالمه گرد و خاک و یک عالمه خاطرات محبوس شده و یک عالمه کلید برق که همیشه بای روشن کردنش ....

همه چیز همانی بود که بود.همان چیزی که همیشه بوده و خواهد ماند.با یک فرق حسابی.

بودند همه چیز و ما نبودیم.بدون ما همیشگی بودند و با ما گذرا.

دل همگی تنگ شد.بسیااار.

اما؛

امروز؛

یکی از بهترین روزهای زندگی ام بود،

خیلی،خیـــلی،خیـــــــلی خوب....