ضمنا يه حرفي هست که الآن عين بغض تو گلوم گير کرده و اگه نگم مي مي رم(اميدوارم ندوني فقط ! ولي اگ مي دونستي هم به رو خودت نيار) :
اين شعر : رو سر بنه به بالين تنها مرا رها کن ، آخرين غزل مولاناست. وقتي داشته مي مرده گفتتش. از پسرش مي خواد اتاقو ترک کنه و بعد شرو مي کنه به خوندن اين شعر ...
دردي ست غير مردن آن را دوا نباشد،پس من چگونه گويم کاين درد را دوا کن ...


من خيلي تحت تاثيرم