پره دلم.

بگذار هر چه می خواهد بشود،بشود.

بگذار آنقدر پشت سرت و توی چشمهایت حرف بزنند تا خالی شوند.

آنقدر راجع ب چیز هایی ک نمی دانند و تلاشی هم برای دانستنش نمی کنند و تنها حرف میزنند راجع بهش و اظهار نظر می کنند، حرف بزنند.

آنقدر نهی کنند تورا ازکاری و خودشان همان را انجام دهند تا خسته شوند.

آنقدر نفهمند و درک نکنند ...تا روزی خودشان بفهمند چ کردند .

آنقدر خودشان را بهتر از دیگران ببینند و تغییرات خودشان را منکر شوند ک آخر سر کم بیاورند .

تو هم هیچ نگو .ساکت باش و حتی گوش هم نده.

هیچ اهمیتی هم برای حرفهایی ک نمی دانند و میزنند،

فکر هایی ک نمیدانند ومی کنند و بر زیان می اورندش،

قائل نشو.

روزی میرسد تمام اشتباهاتشان را می فهمند.

جلویشان رژه می رود تمام حرفهایی ک ندانسته زدند.

و چیزهایی ک بی خودی بهت نسبت دادند.

بگذار ب حال خودشان باشند.

تو خودت باش .

و هیچ اهمیتی نده.

تا زمانی ک نمیدانند بگذار هر چه می خواهند فکر کنند.

اصلا آنقدر برایت از ناراحتی بگویند و موقع خوشیشان رهایت کنند ب حال خودت ک سر خودشان بیاید.

وقتی کارشان لنگت شد سراغت را بگیرند ک وقتی نباشی هم برای همان کار دنبالت باشند.

بگذار اصلا قدر احساست را ندانند و دم از دانستنش بزنند.

فقط اجازه بده.

بقیه اش را بسپار ب خدا.

تمام گریه هایی ک کردی و نفهمیدند و آخرش هم حرف هایی زدند ک ....

تو بسپارشان ب خدا و فقط ب دل نگیر.

یک روز می فهمند چ کردند .

پ.ن: تک تک کلمات این متن مخاطب دارد . مخاطبش خیلی هان. خیلی از آدمها/

تو این دنیا هز چی ساکت تر باشی بیشتر ب نفعته.

پس حرف نزن .

دلم زیادی از آدما پره .