منم تنها نبودم ... مهاي تنها كه روي يكي از سكو هاي دارآباد وايساده بود ، خواجه اميري ميگوشوند و غرق مردمي شده بود كه روزانه باهاشون سر و كله ميزد ، مردمي كه از بالا براش جذابتر بودن تا پايين ، تنها نبود ...

مثل ماه تنهايي كه ابرا دوره ش كرده بودن و دنبالش ميدوييدن ، تنها نبود ...

همه جيز در عين ِ غربت ، آرامش بود ، خودموني بود ، و صد البته تنها نبود ... !