يارم به يک لا پيرهن،
خوابيده زير نسترن

ترسم که بوي نسترن
، مست است و هشيارش کند

پروانه امشب پر مزن
، اندر حريم يار من

ترسم صداي پرپرت
، از خواب بيدارش کند

پيراهني از برگ گل
بهر نگارم دوختم

بس که لطيف است آن بدن
ترسم که آزارش کند

اي آفتاب آهسته نِه
پا درحريم يار من

ترسم صداي پاي تو
از خواب بيدارش کند