|
ســـاده ی ســـاده..
از دســت میـــرونــد ..
همـــه ی آن چــیزها کــه..
سخــت سخــت به دست آمدنـــد ...
|
نمی دانم عمق حرف هایی که می خواهم بزنم را این قلم مجازی می تواند درک کند یا نه..!
فهم و درکش را دارد یا نه....
اما همین که اجازه می دهد دائم دستهایم را بر روی دستهایش حرکت دهم و او هم چیزی نگوید نشان دهنده ی صبر قابل تحسینش است...!
پس می گویم شاید کیبورد هم توان درکش را داشته باشد...
جدا از این که تابستان ما هنوز شروع نشده و هر روز منتظریم تا مثل سابق به استقبال تابستان برویم و هر بار هم خود را به خاطر توهماتمان سرزنش میکنیم و فکر میکنیم تابستان شروع نشده....
به یک نکته ای توجه نکرده ایم...!
یک ماه از تابستان امسال یعنی یک ماه استثنایی...!که تابستان را می کشاند به سمت استثنایی شدن...!
یک ماه فوق العاده که هر چقدر بخواهم از فوق العادگی اش بگویم باز هم کم گفته ام....
نمی خواهم کلیشه ای صحبت کنم....
اما می خواهم حرفهایم دلم را بزنم!
به قول یک عزیزی حرفهایم را میزنم بدون توجه به این که دیگران چه میگویند..!نه این که حرفهایشان برایم مهم نباشد چرا اتفاقا خیلی هم مهم است نظرشان راجع به نوشته ام اما این بار می خواهم مثل آپ نیمه شعبانم حرف بزنم....
....
روزه یعنی صبر کردن در مقابل خواسته های حیوانی خویش...
از همان پارسال که در کتاب احکام زیر این جمله را خط کشیده ام تا به حال تقریبا چند بازی این جمله را در ذهنم مرور کرده ام...
مثلا هنگامی که اسم روزه میامد یا مثلا آنقدر به مادر گرام غرغر می کردم که : گشمنه...و خودم هم با خودم لجبازی می کردم و هر چه مادرم می گفتند نمی خوردم و می گفتند پس فکر کن روزه ای....این جمله کاربردی تر میشد...
روزه یعنی صبر کردن در مقابل خواسته های حیوانی خویش...
اگر در مقابل خواسته های حیوانی خویش صبر نکنیم و دل ببندیم به لذت های حیوانی در نتیجه از یاد خدا غافل شده ایم و خود را سرگرم امور دنیا کرده ایم...و در آخر هم اسیر خواسته های حیوانی خویش شده ایم و گوهر انسانیت را از دست داده ایم.......(درس 3 صفحه ی 17 پاراگراف آخر...)
پس چون روزه یعنی صبر کردن در مقابل خواسته های حیوانی خویش و این صبر کردن یعنی پاسخ مشروع به لذت های حیوانی در نتیجه اسارت لذت های حیوانی هم از بین می رود و در نتیجه گوهر انسانیت همواره می درخشد..
پس روزه یعنی صبر کردن در مقابل خواسته های حیوانی خویش اثبات شد و اثباتش را هم خودم کردم درستی یا نا درستی اش را هم نمی دانم!بذاریم به پای عقل کوچکم....:)
این ماه استثایی فرصت خیلی خوبیه که آدم خودش را بشناسد...ضعف ها و توانمندی هایش را باور کند و روی آنها فکر کند(احساس میکنم کمی دارد کلیشه ای می شود..!)
اما ماه رمضان یعنی ماه خودشناسی...ماه رمضان یعنی اوج درخشندگی گوهر انسانیت....یعنی اوج رسیدن به کمال...اوج راز و نیاز...اوج عرفان و اوج عشق....
اوج....
ماه رمضان همه همه همه همتون مباااارک...!
پی نوشت:شاید باورتون نشه ولی وقتی داشتم این مطلبمو می نوشتم چند بار فکر کردم فیلسوفی دانشمندی چیزی ام..!خدا به دادم برسه...!
