ساده باش،اما ساده باور نکن.

بدان که نمی توانی چیزی را،وقتی تمام و کمال عوض شده،عوض کنی.

بدان هر چه که خدا خودش خیر بخواهد،خیر پیش میاورد.پس لازم نیست برای به تاخیر افتادن یا صبر کردن برای رسیدن به آنچه بر وفق مرادت است،زمین و زمان را بر هم ریزی.

شاید اصلا لازم نباشد کلامی،سخن گویی.

یا با نگاهت به دیگران بفمهانی که:آهای!

من دلم نمی خواهد اتفاقی که در حال وقوع است،رخ دهد.

زندگی همیشه همان چیزی نیست که تو می خواهی!

زندگی همان چیزی بوده که از قبل همه گذرانده اند و تو هم می گذرانی و میروی،ارزشی ندارد که بخواهی این چنین خودت و همه را به دردسر بیندازی.

حتی اگر لازم باشد خودت را به نحوی خالی کنی تا غصه آزارت ندهد،با خدایت دردودل کن.آنقدر اشک بریز تا خالی شوی.

لازم نیست که همه چیز را خراب کنی...دیگران چه گناهی کرده اند که باید غصه های تو را،افزون بر غصه های خودشان متحمل شوند؟!

کمی آرام تر باش.نگذار اطرافیانت وقتی تو را می بینند،بگویند باز تو آمدی و ناراحتی هایت را آورده ای!

ساده باش....اما ساده باور  نکن!

شاید آنچه هست،همانی نباشد که تو دائم در فکرشی و خودت را عذاب می دهی!

پ.ن:فکر نمی کنم چیز زیادی متوجه شده باشید!اندکی درهم برهم شد...معذرت!

پ.ن2:مخاطب خودمم.

پ.ن3:دیروز شخصی چیزی گفت ک بسیار مرا ب فکر فرو برد.گفتند اگر روزی خانه ات آتش بگیرد و همه ی زندگی ات بسوزد بیشتر غصه می خوری،یا وقتی نماز یک صبحت قضا شود؟!

....جواب خیلی ها مشخص بود.به شدت در فکرم..

چ کردیم ما؟!