|
ســـاده ی ســـاده..
از دســت میـــرونــد ..
همـــه ی آن چــیزها کــه..
سخــت سخــت به دست آمدنـــد ...
|
آهای!
اینقدر تند نرو!
بی خودی نباف!
بی منطق جلو نرو!
دو دقیقه صبر کن!
به جان خودت تا به حال صبر کردن کسی را نکشته!
باور کن....
این فریادهایی که میزنی نشان از خشم نیست.نشان از طوفان درونت هم نیست.نشان از آرامش زیادیست که تو را به اینجا رسانده.نرسانده...کشانده.
اگر ثانیه ی صبر کنی،جای بیخودی بافتن منطق ببافی باور کن به نفع بشریت است!
(حالا خودت بیخیال!به فکر ما هم باش!:دی)
فریاد که میزنی،فقط خودت را خالی میکنی.و بعد هم نفس راحتی میکشی و میگویی خدا را شکر که راحت شدم.
دقایقی که میگذرد تازه میفهمی که...یا خدا!چه کردی و نفهمیدی....میفهمیدی...ولی نمیفهمیدی داری چه میکنی!و خودت را و طرف یا طرف های مقابلت را میریزی به هم و دل شکستن دیگران هم گناه بزرگیست!
پس به خودت بیا.یک راه چاره ای بیندیش!این طوری نمیشود همینطور بنشینی و بگذاری روزگار پیشت برد به هر روالی که دلش میخواهد!
آهاااااای قاصدکی خانوم!
با تو ام!
آروم تر.....
پی نوشت:در ادامه ی کلاس اخلاق امروز.نمیتوانستم اینها را بگویم چون خیلی عجله داشتم!
پی نوشت 2:پس هر چه می خواهی از خدا بخواه،
و در نظر داشته باش که برای او غیر ممکن وجود ندارد و تمام غیر ممکن ها فقط برای توست...
